Metamorfoza pewnego pierścionka

Jako, że jestem obecnie w trakcie sesji chwilowo zabraknie długich postów z przerażającą ilością tekstu. Jednak aby uniknąć zbyt dużej przerwy w pisaniu postanowiłam pokazać co zrobiłam z tym oto uroczym pierścionkiem o nazwie "Teapot" pochodzącym ze sklepu Restyle.

Imbryk jest w moim posiadaniu od maja ubiegłego roku i jego szczegółową recenzję przeczytać można ***TUTAJ***.  Po dziś dzień uważam, że jest on wyjątkowo piękny, jednak w trakcie użytkowania wyszło na jaw kilka mankamentów. Być może jest to po prostu kwestia mojego braku przyzwyczajenia do dużych pierścionków, czy też pierścionków w ogóle (jak wspominałam w recenzji antycznej szafy zaczęłam je regularnie nosić dopiero od niedawna), ale fakt faktem, że Teapot miał tendencję do przechylania się na palcu w jedną bądź drugą stronę (i jak się później przekonacie wcale nie jest to kwestia zbyt luźnej obrączki), a także nie raz zdarzyło mi się nim o coś zahaczyć czy nawet uderzyć (na szczęście bez żadnych przykrych konsekwencji). Bardzo mi to przeszkadzało, zwłaszcza w codziennych używaniu pierścionka, aż w końcu doszłam do wniosku, że nigdy się do takiego stanu rzeczy nie przyzwyczaję.

Nawet jeśli były to tylko moje subiektywne odczucia, pierścionek okazał się zbyt ciężki i niewygodny. Przestałam nosić go do codziennych strojów bojąc się, że kiedyś go przypadkiem zniszczę lub zniszczę coś innego z jego pomocą. Nie chciałam się jednak czajnika pozbywać - co to to nie, za bardzo go lubię, a teraz, odkąd Restyle wycofało cały swój poprzedni biżuteryjny asortyment taki imbryczek to prawdziwy skarb. Coś trzeba jednak było zrobić, aby pierścionek nie leżał jedynie bezczynnie w szkatułce. Postanowiłam go więc nieco... "przerobić">D

OFF WITH ITS HEAD!8D

Z pomocą młotka i dłuta - dwóch jakże subtelnych narzędzi, które każda kobieta powinna mieć w domu błyskawicznie oddzieliłam imbryk od obrączki. W teorii operacja wydawała się nieco ryzykowna, byłam więc naprawdę zaskoczona w jak szybki i łatwy sposób udało mi się osiągnąć zamierzony cel. Wystarczyło dosłownie jedno uderzenie obucha w precyzyjnie umieszczone dłuto, nie musiałam nawet przykładać szczególnie dużej siły (zresztą nie miałam nawet takiego zamiaru, nie chciałam niczego zniekształcić), aby pierścionek rozpadł się na dwie części.

Co więcej, rozpadł się niczym jabłko rozkrojone nożem na pół - obie części rozdzielone zostały dokładnie w miejscu fabrycznego połączenia. Nie wiem jednak ile z tego sukcesu przypisywać moim niezwykłym umiejętnościom manualnym, a ile samej budowie pierścionka. Jak widać został on "złożony" na zasadzie klucza dopasowanego do zamka (ach, te biochemiczne naleciałości>D), a następnie w tymże miejscu zespawany. Mocowanie nie mogło być wyjątkowo solidne, skoro jedno uderzenie moich wątłych ramion uzbrojonych w domowe narzędzia zadziałało niemal z chirurgiczną precyzją. Potwierdza to tylko moje wcześniejsze obawy, że pewnego dnia podczas normalnego użytkowania pierścionek mógł się sam rozlecieć.

Podczas planowania całego przedsięwzięcia z góry założyłam pewne straty - byłam wręcz pewna, że dekapitacja pierścionka dosłownie wymaga ofiary w postaci samej obrączki. Najgorszy scenariusz zakładał, że trzeba ją będzie niemal całkiem zniszczyć, aby uwolnić imbryk. A tu proszę, obyło się bez tragedii i jako bonus za pomyślnie przeprowadzoną operację otrzymałam "nowy" pierścionek z kwiecistym motywem. Dopiero teraz widać, jaka obrączka sama w sobie jest ładna. Ślad po mocowaniu czajnika na szczęście nie ma żadnych ostrych krawędzi, z powodzeniem można ją więc nosić samodzielnie, na co dzień i od święta. Teraz pierścionek nareszcie jest lekki, nie będzie się co chwila przekrzywiał ani o nic zahaczał.

Nie zapominajmy jednak, że od samego początku chodziło przede wszystkim o miniaturowy imbryczek. On również nie ucierpiał w żaden sposób podczas przeprowadzanego zabiegu i jest w pełni gotowy do dalszych działań. A teraz są one już dziecinnie proste, od tej chwili sam projekt dzbanka wszystko mi ułatwia, a ja muszę dodać jeszcze tylko jedna małą rzecz...

...czyli drobny łańcuszek, który przewlekłam bezpośrednio przez ucho czajniczka. I voila! Pierścionek zmienił się w naszyjnik. Na spodzie imbryka pozostał co prawda wypukły bolec od połączenia z obrączką, jednak nie trzeba się tym w ogóle przejmować, on także nie posiada ani jednej ostrej krawędzi, nie zaczepia więc o ubrania i jest na tyle mały, że dzbanek może bez problemu opierać się o dekolt czy stać o własnych siłach na półce. Ubytek koloru na spodzie również nie rzuca się w oczy, a za jakiś czas zamaskuję go srebrnym lakierem do paznokci.

Na koniec szybkie porównanie przerobionego przeze mnie pierścionka z oryginalnym wisiorkiem "Teapot" (pełna recenzja ***TUTAJ***). Już na pierwszy rzut oka widać, że "nowy" naszyjnik, choć znacznie mniejszy, posiada o wiele ładniejsze i lepiej wykonane ornamenty niż oryginalna zawieszka od kompletu. Dodatkowo łańcuszek przewieszony przez ucho czajniczka zapewnia bardziej stabilne noszenie ozdoby niż wypadająca rączka dużego imbryka. I w końcu zorientowany w płaszczyźnie pionowej mały dzbanek o wiele lepiej prezentuje się na szyi, zaś wisiorek zawieszony poziomo wyraźnie odstaje i potrzebuje dłuższego łańcuszka aby można go było w ogóle nosić. Wszystkie argumenty przemawiały na korzyść nowego naszyjnika, postanowiłam więc pożegnać się z oryginalnym, sprawiającym problemy imbrykiem.

Nie mogłam sobie również odmówić zestawienia naszyjnika z sukienką, która jako pierwsza przyszła mi na myśl - Judgement Day JSK od Surface Spell. Jest to moja pierwsza JSK ze srebrnymi elementami, do których wszelkie srebrne naszyjniki będą wyśmienicie pasować. Nowe wcielenie imbryczka znajdzie zastosowanie zarówno w tym, jak i w wielu innych strojach.

A cóż wy, moi drodzy czytelnicy, sądzicie o tej metamorfozie? Podjęłam słuszną decyzję dając pierścionkowi "Teapot" drugie życie czy też dopuściłam się karygodnej profanacji?>D